+ پس از خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین صفحه، ارسال نمائید.
 

جذب معشوق عاشق را ...

آمديم اينجا که در صدر جهان                                               گر نبودي جذب آن عاشق نهان

ناشکيبا کي بدي او از فراق                                                کي دوان باز آمدي سوي وثاق

ميل معشوقان نهانست و ستير                                           ميل عاشق با دو صد طبل و نفير

يک حکايت هست اينجا ز اعتبار                                          ليک عاجز شد بخاري ز انتظار

ترک آن کرديم کو در جست و جوست                                    تا که پيش از مرگ بيند روي دوست

تا رهد از مرگ، تا يابد نجات                                                زانک ديد دوستست آب حيات

هر که ديد او نباشد دفع مرگ                                              دوست نبود، که نه ميوه‌ستش، نه برگ

کار آن کارست اي مشتاق مست                                        کاندر آن کار، ار رسد مرگت، خوشست

شد نشان صدق ايمان اي جوان                                          آنکه آيد خوش تو را مرگ اندر آن

گوش دار اکنون که عاشق مي‌رسد                                      بسته عشق او را به حبل من مسد

چون بديد او چهره‌ي صدر جهان                                           گوييا پريدش از تن مرغ جان

همچو چوب خشک افتاد آن تنش                                        سرد شد از فرق جان تا ناخنش

هرچه کردند از بخور و از گلاب                                              نه بجنبيد و نه آمد در خطاب

شاه چون ديد آن مزعفر روي او                                            پس فرود آمد ز مرکب سوي او

گفت: عاشق دوست مي‌جويد به تفت                                 چونکه معشوق آمد آن عاشق برفت

عاشق حقي و حق آنست کو                                             چون بيايد، نبود از تو تاي مو

صد چو تو فانيست پيش آن نظر                                           عاشقي بر نفي خود خواجه مگر؟

سايه‌اي و عاشقي بر آفتاب                                                شمس آيد، سايه لا گردد شتاب

دفتر سوم، بیت 4624

داد خواستن پشه از باد به حضرت سليمان عليه السلام

پشه آمد از حديقه وز گياه                                                  وز سليمان گشت پشه دادخواه

کاي سليمان معدلت مي‌گستري                                         بر شياطين و آدمي‌زاد و پري

مرغ و ماهي در پناه عدل تست                                           کيست آن گم‌گشته کش فضلت نجست

داد ده ما را که بس زاريم ما                                                بي‌نصيب از باغ و گلزاريم ما

مشکلات هر ضعيفي از تو حل                                            پشه باشد در ضعيفي خود مثل

شهره ما در ضعف و اشکسته‌پري                                        شهره تو در لطف و مسکين‌پروري

اي تو در اطباق قدرت منتهي                                              منتهي ما در کمي و بي‌رهي

داد ده ما را ازين غم کن جدا                                               دست گير اي دست تو دست خدا

پس سليمان گفت اي انصاف‌جو                                          داد و انصاف از که ميخواهي؟ بگو

کيست آن ظالم که از باد و بروت                                          ظلم کردست و خراشيدست روت؟

اي عجب در عهد ما ظالم کجاست                                       کو نه اندر حبس و در زنجير ماست؟

چونک ما زاديم ظلم آن روز مرد                                            پس بعهد ما کي ظلمي پيش برد؟

چون بر آمد نور، ظلمت نيست شد                                      ظلم را ظلمت بود اصل و عضد

گفت پشه داد من از دست باد                                            کو دو دست ظلم بر ما بر گشاد

ما ز ظلم او به تنگي اندريم                                                با لب بسته ازو خون مي‌خوريم

امرکردن سليمان عليه السلام پشه‌ي متظلم را به احضار خصم به ديوان حکم

پس سليمان گفت اي زيبادوي                                            امر حق بايد که از جان بشنوي

حق به من گفتست هان اي دادور                                        مشنو از خصمي تو بي خصمي دگر

تانيايد هر دو خصم اندر حضور                                              حق نيايد پيش حاکم در ظهور

خصم، تنها گر بر آرد صد نفير                                               هان و هان بي خصم قول او مگير

من نيارم رو ز فرمان تافتن                                                  خصم خود را رو بياور سوي من

گفت: قول توست برهان و درست                                        خصم من بادست و او در حکم توست

بانگ زد آن شه که: اي باد صبا                                            پشه افغان کرد از ظلمت، بيا

هين مقابل شو تو و خصم و بگو                                          پاسخ خصم و بکن دفع عدو

باد چون بشنيد آمد تيز تيز                                                  پشه بگرفت آن زمان راه گريز

پس سليمان گفت: اي پشه کجا؟!                                      باش تا بر هر دو رانم من قضا

گفت: اي شه مرگ من از بود اوست                                     خود سياه اين روز من از دود اوست

او چو آمد من کجا يابم قرار؟                                                کو بر آرد از نهاد من دمار

همچنين جوياي درگاه خدا                                                  چون خدا آمد، شود جوينده لا

گرچه آن وصلت بقا اندر بقاست                                           ليک ز اول آن بقا اندر فناست

سايه‌هايي که بود جوياي نور                                              نيست گردد چون کند نورش ظهور

عقل کي ماند چو باشد سرده او ؟                                       کل شيء هالک الا وجهه

هالک آيد پيش وجهش هست و نيست                                هستي اندر نيستي خود طرفه‌ايست

اندرين محضر خردها شد ز دست                                         چون قلم اينجا رسيده شد شکست

                                                ----------

نواختن معشوق عاشق بيهوش را تا به هوش باز آيد

مي‌کشيد از بيهشي‌اش در بيان                                         اندک اندک از کرم صدر جهان

بانگ زد در گوش او شه کاي گدا                                          زر نثار آوردمت دامن گشا

جان تو کاندر فراقم مي‌طپيد                                               چونک زنهارش رسيدم چون رميد؟

اي بديده در فراقم گرم و سرد                                              با خود آ از بي‌خودي و باز گرد

مرغ خانه، اشتري را بي خرد                                              رسم مهمانش به خانه مي‌برد

چون به خانهء مرغ، اشتر پا نهاد                                          خانه ويران گشت و سقف اندر فتاد

خانه‌ي مرغست هوش و عقل ما                                         هوش صالح طالب ناقه‌ي خدا

ناقه چون سر کرد در آب و گلش                                           نه گل آنجا ماند نه جان و دلش

...

سخت پنهانست و پيدا حيرتش                                           جان سلطانان جان در حسرتش

پس چه باشد عشق درياي عدم                                         در شکسته عقل را آنجا قدم

هر چه گويي اي دم هستي از آن                                        پرده‌ي ديگر برو بستي بدان

آفت ادراک آن قالست و حال                                                خون بخون شستن محالست و محال

من چو با سوداييانش محرمم                                             روز و شب اندر قفص در مي‌دمم

سخت مست و بي‌خود و آشفته‌اي                                      دوش اي جان بر چه پهلو خفته‌اي

هان و هان هش دار بر ناري دمي                                        اولا بر جه طلب کن محرمي

عاشق و مستي و بگشاده زبان                                          الله الله اشتري بر ناودان

چون ز راز و ناز او گويد زبان                                                 يا جميل الستر خواند آسمان

ستر چه در پشم و پنبه آذرست                                           تا همي‌ پوشيش، او پيداترست

نظرات دوستان:

» برای نوشتن نظرتان درباره داستان یا هر موضوع مرتبط با این جلسه، به قسمت "پیامها و نظرات" در همین صفحه(پایین‌) مراجعه کنید.