+ پس از خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین صفحه، ارسال نمائید.

  متن داستان این جلسه (به نثر) در این صفحه آورده شده است.

دفتر اول، بیت 3584

 متهم کردن غلامان و خواجه‌تاشان مر لقمان را کی آن میوه‌های ترونده را که می‌آوردیم او خورده است
 

 بود لقمان پیش خواجه‌ی خویشتن              در میان بندگانش خوارتن

می‌فرستاد او غلامان را به باغ                     تا که میوه آیدش بهر فراغ

بود لقمان در غلامان چون طفیل                  پر معانی تیره‌صورت همچو لیل

آن غلامان میوه‌های جمع را                        خوش بخوردند از نهیب طمع را

خواجه را گفتند لقمان خورد آن                    خواجه بر لقمان ترش گشت و گران

چون تفحص کرد لقمان از سبب                   در عتاب خواجه‌اش بگشاد لب

گفت لقمان سیدا پیش خدا                        بنده‌ی خاین نباشد مرتضی

امتحان کن جمله‌مان را ای کریم                  سیرمان در ده تو از آب حمیم

بعد از آن ما را به صحرایی کلان                   تو سواره ما پیاده می‌دوان

آنگهان بنگر تو بدکردار را                             صنعهای کاشف الاسرار را

گشت ساقی خواجه از آب حمیم                 مر غلامان را و خوردند آن ز بیم

بعد از آن می‌راندشان در دشتها                  می‌دویدند آن نفر تحت و علا

قی در افتادند ایشان از عنا                         آب می‌آورد زیشان میوه‌ها

چون که لقمان را در آمد قی ز ناف               می بر آمد از درونش آب صاف

حکمت لقمان چو داند این نمود                   پس چه باشد حکمت رب الوجود

یوم تبلی السرائر کلها                               بان منکم کامن لایشتهی

پس تو هر جفتی که می‌خواهی برو             محو و هم‌شکل و صفات او بشو

نور خواهی مستعد نور شو                        دور خواهی خویش‌بین و دور شو

ور رهی خواهی ازین سجن خرب                سر مکش از دوست و اسجد واقترب

گزیده ابیاتی از داستان زید و رسول
دفتر اول بیت 3500

پرسیدن پیغمبر صلی الله علیه و سلم مر زید را که امروز چونی و چون برخاستی و جواب گفتن او که اصبحت ممنا یا رسول الله

گفت پیغامبر صباحی زید را               کیف اصبحت ای رفیق با صفا
گفت عبدا مومنا باز اوش گفت           کو نشان از باغ ایمان گر شکفت

هست ازل را و ابد را اتحاد                 عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد
گفت ازین ره کو ره‌آوردی بیار              در خور فهم و عقول این دیار
گفت خلقان چون ببینند آسمان          من ببینم عرش را با عرشیان
هشت جنت هفت دوزخ پیش من       هست پیدا همچو بت پیش شمن
یک بیک وا می‌شناسم خلق را          همچو گندم من ز جو در آسیا
که بهشتی کیست و بیگانه کیست     پیش من پیدا چو مار و ماهیست

جمله را چون روز رستاخیز من            فاش می‌بینم عیان از مرد و زن
هین بگویم یا فرو بندم نفس              لب گزیدش مصطفی یعنی که بس

همچنین می‌گفت سرمست و خراب    داد پیغامبر گریبانش بتاب
گفت هین در کش که اسبت گرم شد  عکس حق لا یستحی زد شرم شد
آینه‌ی تو جست بیرون از غلاف            آینه و میزان کجا گوید خلاف
آینه و میزان کجا بندد نفس                بهر آزار و حیاء هیچ‌کس
آینه و میزان محکهای سنی               گر دو صد سالش تو خدمتها کنی
کز برای من بپوشان راستی               بر فزون بنما و منما کاستی
اوت گوید ریش و سبلت بر مخند         آینه و میزان و آنگه ریو و پند

لیک در کش در نمد آیینه را                کز تجلی کرد سینا سینه را
گفت آخر هیچ گنجد در بغل                آفتاب حق و خورشید ازل
هم دغل را هم بغل را بر درد               نه جنون ماند به پیشش نه خرد

مکر خود را گر تو انکار آوری                از ترازو و آینه کی جان بری

  

نظرات دوستان: