» متن داستان این جلسه:

     + پس از خواندن داستان، در صورت تمایل، نظر و تفسیر خود را از طریق بخش "پیام‌ها و نظرات" در پایین صفحه، ارسال نمائید.

   پیرمردی می‌خواهد خرده‌طلاهای خود را وزن کند. نزد زرگری می‌رود و از او ترازو می‌خواهد. زرگر می‌گوید: «غربال ندارم!» پیرمرد به تصور اینکه وی را مورد تمسخر قرار داده، ترشرویی می‌کند و باز ترازو می‌طلبد. و زرگر این بار می‌گوید: «جارو ندارم!». و نهایتاً زرگر برای او توضیح می‌دهد که نه قصد استهزاء دارم و نه کر و ناشنوا هستم. بلکه می‌دانم تو با این کلانسالی و لرزش دست، هرگاه بخواهی خرده‌طلاهای خود را وزن کنی، بیم آن رود که دستان لرزانت خرده‌های طلا را بر زمین ریزد و برای پیدا کردن آن، هم به جارو نیاز داری و هم به غربال که خاک زمین را ببیزی و خرده طلا‌هایت را به دست آری.

 مثنوی معنوی، دفتر سوم، بیت 1624

 ديدن زرگر عاقبت كار را و سخن بر وفق عاقبت گفتن با مستعير ترازو
 
         آن يكى آمد به پيش زرگرى             كه ترازو ده كه برسنجم زرى‏

         گفت خواجه: رو مرا غربال نيست      گفت: ميزان ده بدين تسخر مه‌‏ايست‏

         گفت: جاروبى ندارم در دكان            گفت: بس بس اين مضاحك را بمان‏

         من ترازويى كه مى‏‌خواهم بده         خويشتن را كر مكن هر سو مجه‏

         گفت: بشنيدم سخن كر نيستم       تا نپندارى كه بى‌‏معنيستم‏

         اين شنيدم ليك پيرى مرتعش          دست لرزان جسم تو نامنتعش‏

         و آن زر تو هم قراضه‌‏ى خرد و مرد      دست لرزد پس بريزد زر خرد

         پس بگويى خواجه جاروبى بيار         تا بجويم زر خود را در غبار

         چون بروبى خاك را جمع آورى          گوييم غلبير خواهم اى جرى‏

         من ز اول ديدم آخر را تمام              جاى ديگر رو از اينجا و السلام‏

 
نظرات دوستان: