جلسه صد و چهل و یکم شرح و تفسير مثنوی و غزلیات مولانا

دفتر دوم، بيت 503

خاريدن روستايى در تاريكى شير را به گمان آن كه گاو اوست‏

روستايى گاو در آخر ببست شير گاوش خورد و بر جايش نشست‏

روستايى شد در آخر سوى گاو گاو را مى‌‏جست شب آن كنج كاو

دست مى‏ماليد بر اعضاى شير پشت و پهلو گاه بالا گاه زير

گفت شير ار روشنى افزون شدى زهره‏اش بدريدى و دل خون شدى‏

اين چنين گستاخ ز آن مى‏‌خاردم كاو درين شب گاو مى‏پنداردم‏

حق همى‏‌گويد كه اى مغرور كور نه ز نامم پاره پاره گشت طور

كه لو انزلنا كتابا للجبل لانصدع ثم انقطع ثم ارتحل‏

از من ار كوه احد واقف بدى پاره گشتى و دلش پر خون شدى‏

از پدر وز مادر اين بشنيده‏اى لاجرم غافل در اين پيچيده‏اى‏

گر تو بى‏تقليد از اين واقف شوى بى‏نشان از لطف چون هاتف شوى‏

بشنو اين قصه پى تهديد را تا بدانى آفت تقليد را

فروختن صوفيان بهيمه‏ ى مسافر را جهت سماع‏ (در جلسهٔ دوم گفته شده است.)

صوفيى در خانقاه از ره رسيد مركب خود برد و در آخر كشيد

یا رب این بوی خوش از روضه جان می آید   یا نسیمیست کز آن سوی جهان می آید
یا رب این آب حیات از چه وطن می جوشد   یا رب این نور صفات از چه مکان می آید
عجب این غلغله از جوق ملک می خیزد      عجب این قهقهه از حور جنان می آید
چه سماعست که جان رقص کنان می گردد    چه صفیرست که دل بال زنان می آید
چه عروسیست چه کابین که فلک چون تتقیست    ماه با این طبق زر به نشان می آید
چه شکارست که این تیر قضا پرانست ور چنین نیست چرا بانگ کمان می آید
مژده مژده همه عشاق بکوبید دو دست کانک از دست بشد دست زنان می آید
از حصار فلکی بانگ امان می خیزد   وز سوی بحر چنین موج گمان می آید
بس کنم گر چه که رمزست بیانش نکنم                   خود بیان را چه کنیم جان بیان می آید

هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند             دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند
دل و جان به آب حکمت ز غبارها بشویید                       هله تا دو چشم حسرت سوی خاکدان نماند
نه که هر چه در جهانست نه که عشق جان آنست          جز عشق هر چه بینی همه جاودان نماند
عدم تو همچو مشرق اجل تو همچو مغرب                     سوی آسمان دیگر که به آسمان نماند
ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان                          پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند
تو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیده ست              چو دو دیده را ببستی ز جهان جهان نماند
دل تو مثال بامست و حواس ناودان ها                           تو ز بام آب می خور چه که ناودان نماند
تو ز لوح دل فروخوان به تمامی این غزل را                      منگر تو در زبانم که لب و زبان نماند
تن آدمی کمان و نفس و سخن چو تیرش                      چو برفت تیر و ترکش عمل کمان نماند

فایل‌ متنی خلاصه‌برداری جلسات اول تا سیزدهم، توسط خانم سوگند:

معرفی لینک "مقدمهٔ جلسات شرح مثنوی" تهیه شده توسط آقا و خانم اسلامی:

دوستان تازه‌وارد حتماً لینک فوق را مطالعه نمایند.