ادامهء داستان دقوقي:

دفتر سوم، بيت 2084 به بعد (ابيات آغازين داستان دقوقي در جلسهء گذشته خوانده شد.)

.: بخش اول :.

برای دانلود مستقیم این بخش، بروی لینک زیر راست‌کلیک کنید و Save Target As را انتخاب کنید:

.: دانلود مستقیم بخش اول :.

پيش رفتن دقوقى به امامت‏

         اين سخن پايان ندارد تيز دو                  هين نماز آمد دقوقى پيش رو

         اين يگانه هين دوگانه برگزار                   تا مزين گردد از تو روزگار

         اى امام چشم روشن در صلا                 چشم روشن بايد اندر پيشوا

         در شريعت هست مكروه اى كيا            در امامت پيش كردن كور را

         كور را پرهيز نبود از قذر                       چشم باشد اصل پرهيز و حذر

         او پليدى را نبيند در عبور                     هيچ مومن را مبادا چشم كور

         كور ظاهر در نجاسه‏ ى ظاهر است        كور باطن در نجاسات سر است‏

         اين نجاسه‌ى ظاهر از آبى رود              آن نجاسه‏ ى باطن افزون مى‌‏شود

         جز به آب چشم نتوان شستن آن         چون نجاسات بواطن شد عيان‏

         چون نجس خوانده ست كافر را خدا       آن نجاست نيست بر ظاهر و را

         ظاهر كافر ملوث نيست زين                 آن نجاست هست در اخلاق و دين‏

         اين نجاست بويش آيد بيست گام         و آن نجاست بويش از رى تا به شام‏

         بلكه بويش آسمانها بر رود                  بر دماغ حور و رضوان بر شود

         اين چه مى‌‏گويم به قدر فهم تست       مردم اندر حسرت فهم درست‏

اقتدا كردن قوم از پس دقوقى‏

         پيش در شد آن دقوقى در نماز            قوم همچون اطلس آمد او طراز

         اقتدا كردند آن شاهان قطار                 در پى آن مقتداى نامدار

         چون كه با تكبيرها مقرون شدند          همچو قربان از جهان بيرون شدند

         معنى تكبير اين است اى امام             كاى خدا پيش تو ما قربان شديم‏

         وقت ذبح اللَّه اكبر مى‏كنى                  همچنين در ذبح نفس كشتنى‏

         تن چو اسماعيل و جان همچون خليل   كرد جان تكبير بر جسم نبيل‏

         گشت كشته تن ز شهوتها و آز             شد به بسم اللَّه بسمل در نماز

.: بخش سوم :.

برای دانلود مستقیم این بخش، بروی لینک زیر راست‌کلیک کنید و Save Target As را انتخاب کنید:

.: دانلود مستقیم بخش سوم :.

شنيدن دقوقى در ميان نماز افغان آن كشتى كه غرق خواست شدن‏

         آن دقوقى در امامت كرد ساز                اندر آن ساحل در آمد در نماز

         و آن جماعت در پى او در قيام               اينت زيبا قوم و بگزيده امام‏

         ناگهان چشمش سوى دريا فتاد            چون شنيد از سوى دريا داد داد

         در ميان موج ديد او كشتيى                 در قضا و در بلا و زشتيى‏

         هم شب و هم ابر و هم موج عظيم       اين سه تاريكى و از غرقاب بيم‏

         تند بادى همچو عزراييل خاست            موجها آشوفت اندر چپ و راست‏

         اهل كشتى از مهابت كاسته               نعره‏ى وا ويلها برخاسته‏

         دستها در نوحه بر سر مى‏زدند             كافر و ملحد همه مخلص شدند

         با خدا با صد تضرع آن زمان                  عهدها و نذرها كرده به جان‏

         سر برهنه در سجود آنها كه هيچ           رويشان قبله نديد از پيچ پيچ‏

         از همه اوميد ببريده تمام                     دوستان و خال و عم بابا و مام‏

         زاهد و فاسق شد آن دم متقى            همچو در هنگام جان كندن شقى‏

         نى ز چپشان چاره بود و نى ز راست    حيله‏‌ها چون مرد هنگام دعاست‏

         در دعا ايشان و در زارى و آه                 بر فلك ز ايشان شده دود سياه‏

.: بخش چهارم :.

برای دانلود مستقیم این بخش، بروی لینک زیر راست‌کلیک کنید و Save Target As را انتخاب کنید:

.: دانلود مستقیم بخش چهارم :.

دعا و شفاعت دقوقى در خلاص كشتى‏

         چون دقوقى آن قيامت را بديد            رحم او جوشيد و اشك او دويد

         گفت يا رب منگر اندر فعلشان            دستشان گير اى شه نيكو نشان‏

         خوش سلامتشان به ساحل باز بر      اى رسيده دست تو در بحر و بر

         اى كريم و اى رحيم سرمدى              در گذار از بد سگالان اين بدى‏

         اى بداده رايگان صد چشم و گوش       بى‏ز رشوت بخش كرده عقل و هوش‏

         پيش از استحقاق بخشيده عطا         ديده از ما جمله كفران و خطا

         اى عظيم از ما گناهان عظيم             تو توانى عفو كردن در حريم‏

         ما ز آز و حرص خود را سوختيم           وين دعا را هم ز تو آموختيم‏

         حرمت آن كه دعا آموختى                  در چنين ظلمت چراغ افروختى‏

         همچنين مى‌‏رفت بر لفظش دعا          آن زمان چون مادران با وفا

         اشك مى‌‏رفت از دو چشمش و آن دعا   بى‏خود از وى مى‏برآمد بر سما

         آن دعاى بى‏خود آن خود ديگر است      آن دعا ز او نيست گفت داور است‏

         آن دعا حق مى‌‏كند چون او فناست      آن دعا و آن اجابت از خداست‏

         واسطه‌‏ى مخلوق نى اندر ميان           بى‌‏خبر ز آن لابه كردن جسم و جان‏

         بندگان حق رحيم و بردبار                  خوى حق دارند در اصلاح كار

         مهربان بى‏رشوتان ياريگران                در مقام سخت و در روز گران‏

         هين بجو اين قوم را اى مبتلا              هين غنيمت دارشان پيش از بلا

         رست كشتى از دم آن پهلوان            و اهل كشتى را به جهد خود گمان‏

         كه مگر بازوى ايشان در حذر               بر هدف انداخت تيرى از هنر

         پا رهاند روبهان را در شكار                 و آن ز دم دانند روباهان غرار

         عشقها با دم خود بازند كاين              مى‏رهاند جان ما را در كمين‏

         روبها پا را نگه دار از كلوخ                   پا چو نبود دم چه سود اى چشم شوخ‏

         ما چو روباهيم و پاى ما كرام              مى‏رهاندمان ز صد گون انتقام‏

         حيله‏‌ى باريك ما چون دم ماست          عشقها بازيم با دم چپ و راست‏

         دم بجنبانيم ز استدلال و مكر              تا كه حيران ماند از ما زيد و بكر

         طالب حيرانى خلقان شديم               دست طمع اندر الوهيت زديم‏

         تا به افسون مالك دلها شويم             اين نمى‏بينيم ما كاندر گويم‏

         در گوى و در چهى اى قلتبان              دست وادار از سبال ديگران‏

         چون به بستانى رسى زيبا و خوش     بعد از آن دامان خلقان گير و كش‏

         اى مقيم حبس چار و پنج و شش        نغز جايى ديگران را هم بكش‏

         در هواى آن كه گويندت زهى              بسته‏اى در گردن جانت زهى‏

         روبها اين دم حيلت را بهل                  وقف كن دل بر خداوندان دل‏

         دل تو اين آلوده را پنداشتى                لاجرم دل ز اهل دل برداشتى‏

         خود روا دارى كه آن دل باشد اين          كاو بود در عشق شير و انگبين‏

         لطف شير و انگبين عكس دل است      هر خوشى را آن خوش از دل حاصل است‏

         پس بود دل جوهر و عالم عرض            سايه‏ى دل چون بود دل را غرض‏

انكار كردن آن جماعت بر دعا و شفاعت دقوقى و پريدن ايشان و ناپيدا شدن در پرده‏ى غيب و حيران شدن دقوقى كه بر هوا رفتند يا بر زمين‏

         چون رهيد آن كشتى و آمد به كام        شد نماز آن جماعت هم تمام‏

         فجفجى افتادشان با همدگر                كاين فضولى كيست از ما اى پدر

         هر يكى با آن دگر گفتند سر                از پس پشت دقوقى مستتر

         گفت هر يك من نكردستم كنون            اين دعا نى از برون نى از درون‏

         گفت مانا كاين امام ما ز درد                 بو الفضولانه مناجاتى بكرد

         گفت آن ديگر كه اى يار يقين                مر مرا هم مى‏نمايد اين چنين‏

         او فضولى بوده است از انقباض             كرد بر مختار مطلق اعتراض‏

         چون نگه كردم سپس تا بنگرم              كه چه مى‌‏گويند آن اهل كرم‏

         يك از ايشان را نديدم در مقام               رفته بودند از مقام خود تمام‏

         نى بچپ نى راست نى بالا نه زير         چشم تيز من نشد بر قوم چير

         درها بودند گويى آب گشت                  نى نشان پا و نى گردى به دشت‏

         در قباب حق شدند آن دم همه            در كدامين روضه رفتند آن رمه‏

         در تحير ماندم كاين قوم را                   چون بپوشانيد حق بر چشم ما

         آن چنان پنهان شدند از چشم او          مثل غوطه‏ى ماهيان در آب جو

         سالها در حسرت ايشان بماند             عمرها در شوق ايشان اشك راند

         اى دقوقى با دو چشم همچو جو           هين مبر اوميد ايشان را بجو

         از همه‏ى كار جهان پرداخته                  كو و كو مى‌‏گو به جان چون فاخته‏

         هر كه را دل پاك شد از اعتلال               آن دعايش مى‌‏رود تا ذو الجلال‏

--------

                                                                                       ------------------